1. Η θρησκεία είναι νευροβιολογική αρρώστια και έχει συγκεκριμένη θεραπεία που μας παρέδωσαν οι Προφήτες και οι Απόστολοι της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και διέσωσαν οι Πατέρες της Εκκλησίας. Αυτή τη θεραπεία υπερασπίσθηκαν οι Εννέα ρωμαϊκές Οικουμενικές Σύνοδοι που συγκάλεσαν οι ρωμαίοι αυτοκράτορες, με πρώτο το Μέγα Κωνσταντίνο, σε συνεργασία με τα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Πρεσβυτέρας Ρώμης, της Νέας Ρώμης, της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας και τελικά των Ιεροσολύμων από το 451. Αυτές οι Σύνοδοι είναι (1) της Νικαίας 325, (2) Κωνσταντινουπόλεως 381, (3) Εφέσου 431, (4) Χαλκηδόνος 451, (5) Κωνσταντινουπόλεως 553, (6) Κωνσταντινουπόλεως 680, (7) Νικαίας 786/7, (8) Κωνσταντινουπόλεως 879, και (9) Κωνσταντινουπόλεως 1341. Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι που δημοσιεύτηκαν ως ρωμαϊκοί νόμοι υπογεγραμμένοι από τον Αυτοκράτορα αφού προηγουμένως τα πρακτικά τους υπογράφτηκαν από τους πέντε ρωμαίους Πατριάρχες, τους Μητροπολίτες και επισκόπους τους. Εξαιρείται η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος του 1341 που τα πρακτικά της προσυπέγραψαν μόνο τέσσερις ρωμαίοι Πατριάρχες και επικύρωσε ο ρωμαίος αυτοκράτορας. Απουσίαζε τώρα το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης που εν τω μεταξύ είχε καταληφθεί βίαια από τους Φράγκους, Λογγοβάρδους, και Γερμανούς με τη βοήθεια των Νορμανδών. Μία σφοδρή επίθεση που ξεκίνησε το 983 και ολοκληρώθηκε το 1009 - 1046. Μετά το 1045 οι Πάπες της Ρώμης εκτός του Βενέδικτου του 10ου (1058-9), δεν ήσαν πλέον Ρωμαίοι αλλά μέλη της φραγκολατινικής αριστοκρατίας που είχε υποδουλώσει τον ρωμαϊκό πληθυσμό. Τον καιρό της Επανάστασης του 1789 ο πληθυσμός των υπόδουλων γαλλο-ρωμαίων ήταν το 85% του συνόλου των κατοίκων της Φραγκίας.

2. Η ηγεσία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας άρχισε να συνειδητοποιεί ότι η θρησκεία είναι ασθένεια της οποίας η θεραπεία ήταν η καρδιά και ο πυρήνας της Χριστιανικής παράδοσης που τόσο είχε καταδιώξει. Αυτοί οι οξυδερκείς Ρωμαίοι ηγέτες άλλαξαν την πολιτική τους όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτή η θεραπεία θα γινόταν αποδεκτή από όλο και περισσότερους Ρωμαίους πολίτες. Οδηγούμενοι από το Μέγα Κωνσταντίνο, οι Ρωμαίοι ηγέτες αποδέχτηκαν αυτή τη θεραπεία ακριβώς όπως οι σημερινές κυβερνήσεις αποδέχονται τη σύγχρονη ιατρική με σκοπό να προστατέψουν τους πολίτες τους από κομπογιαννίτες. Πόσο μάλλον που υπήρχε η πιθανότητα αυτή η θεραπεία να εμπλουτίσει τη κοινωνία με πολίτες που είχαν αντικαταστήσει την αρρωστημένη αναζήτηση της ευδαιμονίας με την ανιδιοτελή αγάπη του δοξασμού (θέωση), αφοσιωμένους στο κοινό καλό.

3. Η τρέχουσα άποψη πολλών Ορθοδόξων ότι μια Οικουμενική Σύνοδος είναι έγκυρη όταν αναγνωρίζεται από κάποια μεταγενέστερη Οικουμενική Σύνοδο δεν έχει καμιά βάση στο Ρωμαϊκό Δίκαιο. Κάθε Σύνοδος γινόταν Ρωμαϊκός Νόμος από τη στιγμή που τα πρακτικά της υπέγραφαν επί τόπου τα μέλη της, Πατριάρχες και Μητροπολίτες, και συνυπέγραφε ο ίδιος ο Αυτοκράτορας. Οι Αιρετικοί και οι αιρέσεις τους καταδικάζονταν εκείνη τη στιγμή και όχι από κάποια επόμενη Οικουμενική Σύνοδο. Τα Σύμβολα και οι Όροι τους γίνονταν Ρωμαϊκοί νόμοι αυτοστιγμεί. Το Σύμβολο του 381 έγινε Ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως αμέσως και όχι το 431 όταν η Γ' Οικ. Σύνοδος απλά επανέλαβε το Σύμβολο του 381 όπως έκαμνε κάθε μεταγενέστερη Οικουμενική Σύνοδος.

4. Ο Αυτοκράτορας συγκαλούσε αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους σε συνεργασία με τα Πέντε Ρωμαϊκά Πατριαρχεία της α) Πρεσβυτέρας Ρώμης, β) Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, γ) Αλεξανδρείας, δ) Αντιοχείας, στα οποία προστέθηκε το 451 ε) των Ιεροσολύμων. Αλλά μεταξύ του 1009 και του 1046 οι Φραγκο-Γερμανοί προκάλεσαν μια σοβαρή κρίση σ' αυτή τη ρωμαϊκή παράδοση όταν κατέλαβαν το Πατριαρχείο της Πρεσβυτέρας Ρώμης κατά την διάρκεια της επίθεσης που άρχισε το 983 και ολοκληρώθηκε το 1009. Το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης ήταν υποχρεωμένο να πάρει τη θέση της Πρεσβυτέρας Ρώμης κατά τη τάξη των "Πρεσβείων Τιμής" μια και η Κωνσταντινούπολη από το 451 "των ίσων απολαβούσα πρεσβείων δευτέρα μετά την Ρώμη" υπήρχε, αφού κτίσθηκε ως Νέα Ρώμη το 330.

5. Δεν υπάρχουν πρωτοκαθεδρίες ή πρωτεία σύμφωνα με το ορθόδοξο ρωμαϊκό Κανονικό Δίκαιο, παρά μόνο επίσκοποι με "Πρεσβεία Τιμής" καθώς όλοι οι επίσκοποι είναι δογματικά ίσοι. Η φραγκο-λατινική και προτεσταντική μετάφραση του όρου "Πρεσβεία Τιμής" με τον όρο "Πρωτείο Τιμής" είναι δικιά τους κι όχι δικιά μας.

6. Ο Καρλομάγνος καταδίκασε τους Ρωμαίους ως αιρετικούς λόγω των Εικόνων και ως "Γραικούς" (ειδωλολάτρες) στη Σύνοδο της Φραγκφούρτη το 794, και μάλιστα παρουσία των αντιπροσώπων του Πάπα Αδριανού πιστού υποστηρικτή της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου περί των Εικόνων. Ο Καρλομάγνος επανέλαβε την καταδίκη των Ρωμαίων, τώρα άρχισε να τους αποκαλεί "Γραικούς" που ακόμη και μέχρι το 794 σήμαινε ειδωλολάτρες, στη Σύνοδο του στο Άαχεν το 809. Πιστεύοντας ή όχι, αυτός ο αγράμματος βάρβαρος είχε το θράσος να καταδικάσει τους Ρωμαίους ως αιρετικούς γιατί αρνήθηκαν να δεχτούν το Filioque του που είχε προσθέσει στο ρωμαϊκό Σύμβολο της Πίστεως που είχε συνταχθεί από τη Δεύτερη ρωμαϊκή Οικουμενική Σύνοδο από μερικούς από τους μεγαλύτερους Πατέρες της Εκκλησίας το 381. Τη στιγμή που οι υποτιθέμενοι ειδικοί του Καρλομάγνου δεν γνώριζαν ούτε έναν Πατέρα κάποιας Οικουμενικής Συνόδου. Ωστόσο, το Filioque του Αυγουστίνου, όπως και αυτό του Αμβρόσιου, είναι σε κάθε περίπτωση Ορθόδοξο. Αλλά δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθεί στο Σύμβολο του 381 γιατί εκεί ο όρος "εκπόρευσις" αναφέρεται στο υποστατικό ιδίωμα του Αγίου Πνεύματος, ενώ στο Filioque της δυτικής ρωμαϊκής Ορθοδοξίας η "εκπόρευσις" του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και του Υιού σημαίνει την "κοινωνία" της άκτιστης κοινής ουσίας. Στο Σύμβολο του 381 ο όρος "εκπόρευσις" σημαίνει μόνο το "υποστατικό ιδίωμα".

7. Μετά τη πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και του αυτοκράτορα, το 1453 τα τέσσερα ρωμαϊκά Πατριαρχεία της Κωνσταντινουπόλεως και Νέας Ρώμης, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων συνέχισαν να συγκαλούν Συνόδους με τις οποίες συνέχισαν τη παράδοση των Οικουμενικών Συνόδων. Ο μόνος λόγος που αυτές οι Σύνοδοι δεν ονομάστηκαν "Οικουμενικές" είναι απλά γιατί ο τίτλος αυτός σημαίνει "Αυτοκρατορικές" επειδή οι αποφάσεις αυτών των Συνόδων γίνονταν τμήμα του Ρωμαϊκού Δικαίου. Με άλλα λόγια οι αποφάσεις των ρωμαϊκών Συνόδων μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου, αλλά όχι πλέον του αυτοκρατορικού Δικαίου. Δεν υπήρχε πλέον Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και ρωμαίος αυτοκράτορας να εκδίδει ρωμαϊκούς Νόμους. Έτσι αυτές οι Εννέα Οικουμενικές Σύνοδοι ήταν ταυτόχρονα και εκκλησιαστικοί Νόμοι και ρωμαϊκοί Νόμοι. Οι Σύνοδοι που συνήλθαν μετά το 1453 είναι τμήματα του Εκκλησιαστικού Δικαίου με όχι μικρότερο κύρος από τις Οικουμενικές Συνόδους, εκτός από τη φαντασία των συγχρόνων Ορθοδόξων που έχουν εξαπατηθεί από την ρωσική Ορθοδοξία του Μέγα Πέτρου.

8. Έτσι υπάρχουν σήμερα Ορθόδοξοι που αυτοαποκαλούνται Εκκλησία των Επτά Οικουμενικών Συνόδων. Πολλοί Ορθόδοξοι αγνοούν την Όγδοη και την Ένατη Οικουμενική Σύνοδο. Η Όγδοη Οικουμενική Σύνοδος το 879 απλά καταδίκασε αυτούς που "προσθέτουν" ή "αφαιρούν" από το Σύμβολο του 381 καθώς και όσους δεν αποδέχονται τη διδασκαλία περί Εικόνων της Έβδομης Οικουμενικής Συνόδου. Οι Φράγκοι που καταδικάζονται προς το παρών δεν αναφέρονται καθαρά με σκοπό να τους δοθεί η ευκαιρία να αναθεωρήσουν.

9. Η Ένατη Οικουμενική Σύνοδος το 1341 καταδίκασε το πλατωνικό μυστικισμό του Βαρλαάμ του Καλαβρού. Ο οποίος είχε έρθει από τη Δύση ως προσήλυτος στην Ορθοδοξία. Φυσικά η απόρριψη του πλατωνικού τύπου μυστικισμού ήταν παραδοσιακή πρακτική των Πατέρων.

10. The legal acts of Ecumenical Councils were taken within the context that religion is a sickness with a specific cure. The political aspect of the decisions of Church Councils can be compared to what modern states are doing with medical science and related fields. Within such a context heretics are to be compared with quack doctors who promise cure but do not produce. From this perspective heretics are simply quack doctors. The reason that Catholics and Protestants do not understand this Roman tradition is that they are quack doctors themselves like most Orthodox today. For these three groups heresies are supposedly teachings which are not biblical simply because they do not agree with their prevailing Augustinian understanding of Scripture and Tradition. Unfortunately this is true about many, if not most, Orthodox so-called Biblical scholars today.

11. In sharp contrast to this Augustinian tradition is that of the Old and the New Testament as understood by the Fathers of the Roman Ecumenical Councils. The "spirit" of man in the Old and New Testaments is that which is sick and which in the patristic tradition became also known as "the noetic energy" or "faculty." By this adjustment in terminology this tradition of cure became more intelligible to the Hellenic mind. Now a further adjustment may be made by calling this sick human "spirit" or "noetic faculty" a "neurobiological faculty or energy" grounded in the heart, but which has been short circuited by its attachment to the nervous system centered in the brain thus creating fantasies about things which either do not exist or else do exist but not as one imagines. This very cure of fantasies is the core of the Orthodox tradition. These fantasies arise from a short circuit between the nervous system centered in the brain and the blood system centered in the heart. The cure of this short circuit is noetic prayer (noera proseuche) which functions in tandem with rational or intellectual prayer of the brain which frees one from fantasies which the devil uses to enslave his victims.

Note: We are still searching the Fathers for the term ‘Jesus prayer.’ We would very much appreciate it if someone could come up with a patristic quote in Greek.

12. In sharp contrast to this tradition is that of Augustinian Platonism which searches for mystical experiences within supposed transcendental realities by liberating the mind from the confines of the body and material reality for imaginary flights into a so-called metaphysical dimension of so-called divine ideas which do not exist.

13. After the Fall of New Rome to the Ottoman Turks this tradition of the cure of the sickness of religion was continued by the Roman Patriarchates of Constantinople New Rome, Alexandria, Antioch and Jerusalem. Missing now from the original Five Roman Patriarchates was that of the Patriarchate of Elder Rome which had become a Teutonic and unrecognizable institution. The last ethnically Roman Pope was Benedict X (1058-9) who had given the pallium to the last Saxon Archbishop of Canterbury Stigand (1052-1070). But he and all his fellow native bishops of England were condemned by the foreign bishops of William the Conqueror to prison as schismatics and heretics where they all died. In any case it would seem highly unlikely that one receives apostolic succession by murdering Orthodox predecessors.

14. Orthodox Fathers of the Church are those who practice the specific Old and New Testament cure of this sickness of religion. Those who do not practice this cure, but on the contrary have introduced such practices as pagan mysticism, are not Fathers within this tradition. Orthodox Theology is not "mystical," but "secret" (mystike). The reason for this name "Secret" is that the glory of God in the experience of glorification (theosis) has no similarity whatsoever with anything created. On the contrary the Augustinians imagine that they are being united with uncreated original ideas of God of which creatures are supposedly copies and which simply do not exist..

15. In this regard Augustine’s teaching on original sin, i.e. his understanding of Rom. 12;5, and therefore related questions like mysticism, were first condemned by the Council of Orange in 529 and also by the Ninth Roman Ecumenical Council of 1341 in the person of Barlaam the Calabrian. The Fathers of this latter Council were not aware that the heresies of Barlaam they were condemning stemmed from Augustine. Also in 1957 the faculty of the University of Athens approved the doctoral thesis on "Ancestral Sin" of John S. Romanides which had proven that the very presuppositions of Augustine’s theology based on analogia entis and analogia fidei has nothing in common with the Fathers of the Roman Ecumenical Councils. Augustine had not been in the Calendar of the Church of Greece. He was added during the period of the dictatorship of the colonels who uncanonicaly appointed Father Jerome Kotsonis as Archbishop of Athens (1968-1974) who was known for his non patristic orientation. It was he who added Augustine to the Church Calendar of the Church of Greece.

16. Up until the 14^th century only the last three chapters of Augustine’s De Trinitate had been translated into Greek. These chapters are completely orthodox. He tells us himself that he wanted to rewrite his De Trinitate which the Archbishop of Carthage Aurlean wanted to examine. But finally corrected what he could. Having in mind these three Orthodox chapters of Augustine the Roman Emperor and his bishops at the Council of Ferrara and Florence (1438-1442) became completely confused by the theological method being used there by the Frankish theologians and concluded that the Franks had tampered with the works of Augustine.

17. Gennadius Scholarius, the first Patriarch of Constantinople New Rome after the Turkish takeover in 1453, had been at the Council of Ferrara/Florence (1438-1442) as a layman. He had brought back to Constantinople manuscripts of Augustine and concluded the following about his positions on the doctrine of the Holy Trinity which are clearly not due to tampering. He takes Augustine to task as follows: "To say that the Hypostasis of the Spirit comes or proceeds from the Son, that is to say that It holds its existence from him, not only as cause of the love for us, or of love in itself, but also as the love of the Father and the Son for each other, emerging from one to go to the other, the Father being the first giver and receiving in turn the Son, all this is insupportable grossness…Where does one find clearly exposed, in the sacred books, that the Holy Spirit is the reciprocal love of the Father and the Son, Who love each other, and Who derives his existence from the Two. In which sacred treasure has this sacred dogma been hidden? And how did it escape the notice of the other Fathers who, nevertheless have examined all with great care?"

18. Indeed some centuries earlier, just after the Norman conquest, the second Lombard Archbishop of Canterbury Anselm (1093-1109) was not happy with Augustine’s use of procession in his De Trinitate XV, 47, i.e. that the Holy Spirit proceeds principaliter from the Father or from the Father per Filium. (See Anselm’s own De fide Trinitate chapters 15, 16 and 24). This West Roman Orthodox Filioque, which upset Anselm so much, could not be added to the creed of 381 where "procession" there means hypostatic individuality and not the communion of divine essence as in Augustine’s Filioque just quoted. Augustine is indeed Orthodox by intention by his willingness to be corrected. The real problem is that he does not theologize from the vantage point of personal theosis or glorification, but as one who speculates philosophically on the Bible with no real basis in the Patristic tradition. Furthermore, his whole theological method is based on happiness as the destiny of man instead of biblical glorification. His resulting method of analogia entis and analogia fidei is not accepted by any Orthodox Father of the Church. In any case no Orthodox can accept positions of Augustine on which the Father’s of Ecumenical Councils are in agreement "against" him. This website is not concerned with whether Augustine is a saint or a Father of the Church. There is no doubt that he was Orthodox by intention and asked for correction. However, he can not be used in such a way that his opinions may be put on an equal footing with the Fathers of Ecumenical Councils.

19. Between 330 and 1453 Constantinople New Rome was the Capital of the Roman Empire. She was never the capital of any Byzantine Empire which never existed. Those who say and write such nonsense are either intentional liars with a hidden agenda or else brainwashed by the creators of this Byzantine Empire which never existed. Those who hide the Roman reality of this Empire are either agents of the Frankish propaganda of Charlemagne who decided in 794 that the Roman Empire is a "Greek" Empire in order to hide it from West Romans enslaved to the Franco-Latins. Then this so-called "Greek" Empire had to become a "Byzantine" Empire in order not to confuse the Modern Greek State with the Greek Empire invented by Charlemagne in 794.

20. Theologians of the Vatican have been supporting their position that Leo of Rome and his Tome became the basis of the decisions of the Fourth Ecumenical Council of 451 which, according to them, supposedly corrected the monophysitic and theopassian tendencies of the Cyril of Alexandria. But the reality of the matter was that some 50 bishops refused to sign Leo’s Tome claiming that it did not agree with the Synodical Letters of Cyril against Nestorius which were the basis of the decision of the Third Ecumenical Council in 381. They were given five day to examine the Tome of Leo with the said letters of Cyril. They all agreed that Leo indeed agrees with Cyrill. Their statements to this effect are individually recorded in the minutes. So Cyril and not Leo was the key to the Council of Chalcedon. Evidently the Vatican has been keeping this fact quite since it makes a mockery of so-called Papal infallibility. Contrary to these minutes of Chalcedon are the scholars who claim that the Council of Chalcedon modified the Monophysitic tendencies of Cyrill and supposedly de-emphasized the theopassianism of his Twelve Chapters. But Cyril’s Two Synodical Letters to Nestorius and his 383 letter to John of Antioch are included the Horos of Chalcedon "to which have been adapted the Tome of Leo..." In spite of these facts scholars of the Vatican propose that Leo, and not Cyril, is "the" Great Father of the Council of Chalcedon. As these scholars see things strict Cyrilians refused to accept the Council of Chalcedon because of Leo’s victory. So in order bring these Cyrilians back to the Imperial Church Emperor Justinian convened the Fifth Ecumenical Council in order to supposedly "reinterpret" Chalcedon within strict Cyrilian categories. This imperial Justinian reinterpretation is called Neo-Chalcedonianism. That no such thing ever happened is supported by studies on this website. What is especially strange is that the Latin positions on Neo-Chalcedonianism are text book taught at the theological faculty of the University of Athens as historical reality. Sometimes part of this myth is the idea that Cyril became fully Orthodox when he accepted John of Antioch confession of Christ’s two natures. It was not Cyril of Alexandria who adjusted his terminology to John, but John to Cyril.

21. This website is not at all pleased by the Czarist Imperial Russian betrayal of the Romanity represented on this website and have no qualms about underlining this betrayal. These Imperial Russians fully cooperated with the French and the British Empires in their attempt to efface Romanity from historical reality. All this was being done in spite of the fact that this Roman reality fully survived even legally within the Ottoman Empire. The whole European Part of the Ottoman Empire was called "Rumeli" in Turkish, which means "Land of the Romans" and "Romania." Peter the Great’s policy of Westernization his own Russian Church was forced on the modern Greek State which was divided up by Russia, France and Great Britain into spheres of influence. Then the Church of Greece was bought into existence and recognized by the Ecumenical Patriarchate 1850. This resulted in the transformation of this Church into centers of the sickness of religion rather than its cure. This produced a revolt which guided the Church of Greece back to her traditional role of curing the sickness of religion.

22. Czar Alexander I’s fully cooperated with Napoleon’s plan to transform us Romans into leftovers of ancient Greece without a Roman history to 1453, nor during the Turkish occupation which began to collapse in 1821. This liberation was completed at the end of the Second World War. After the fall of Napoleon, Great Britain joined the club. We repeat that the name of the European part of the Ottoman Empire was called "the land of the Romans."

23. The Synod of the Church of Greece is composed of the Archbishop of Athens and 79 Metropolitans for a total of 80 governing bishops with several assistant bishops. The Church of Greece has a total of 559 active monasteries with some 200 hundred inactive ones since the time when monasticism was being persecuted as part of the policy of the Westernization of the Church of Greece which had broken away from the Ecumenical Patriarchate of Constantinople New Rome supported by the Empires of Russia, France and Great Britain. At the time the Kingdom of Greece was quite small so that the monasteries beyond its borders were not touched.

24. These figures do not include the monasteries of Mount Athos, nor those of the Archbishop and the Seven Metropolitans of the Church of Crete and the Four Metropolitans of the Dodecanese Islands. Although within the State of Greece these Churches and their monasteries are within the jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate of Constantinople New Rome.

Φίμωτρο στους ζαβολιάρηδες! Γιατί;

Επειδή οι αρχαίοι Ρωμαίοι του Λατίου (όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης του romanity.org) ήταν ένωση ελληνόφωνων φυλών όπως οι Πελασγοί, Αβοριγήτες, Σαβίνες και Τρώες. Αυτήν την μπαλιά οφείλουν να εκμεταλλευτούν οι ειδικοί της Ρωμαϊκής, της Ελληνικής και της λεγόμενης Βυζαντινής, Ιστορίας παρά τα φαλτσοσφυρίγματα. Με άλλα λόγια ο Καρλομάγνος έλεγε ψέματα εν γνώση του, αλλά άθελα του μας είπε την αλήθεια, τ.ε. ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι ήταν ελληνόφωνοι. Το παιχνίδι είναι εδώ... Καλή διασκέδαση.

| HOMEPAGE |[ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ]

© HydroGraphiX.	"Ρωμηοσύνη".